Westwaarts: van Houston naar LA (1)

 

In de komende weken zal ik u wat vertellen over mijn vakantie. Eerst maar even wat feiten. Binnenkort vlieg ik naar Houston in Texas. Daar begint een fietstocht die moet eindigen in Los Angeles, Californië. In bijna zes weken leg ik ruim 3000 km af.. Mijn fiets is een stevig toergeval met stuurbochten, bagagedragers en voldoende versnellingen. Mijn bagage is ongeveer 25 kg. Van de kampeeruitrusting laat ik dit jaar alle kookgerei thuis. Je kunt vaak en goedkoop langs de weg eten en als je een langs stuk door de leegte moet trappen, neem je voldoende leeftocht mee.

 

Gestrand door hitte

Ik schreef ‘moet’ eindigen. Die reserve zit zo. Vorig jaar fietste ik van Jacksonville (Florida) naar Houston. Mijn einddoel was echter Los Angeles. De hittegolf die voor mijn vertrek ook bij ons in de media was, wilde niet wijken. Ik reed er rechtstreeks in. Dagelijks stond de heat scorch vet op de voorpagina’s. Warmte is leven, maar ook dood. De dodenlijst groeide met de dag en daar wilde ik niet bij staan. Met 35° C in een kalm tempo is het nog te doen.

*

Eenmaal over de Mississippi werd het nog heter: 40 tot 45° C. De luchtvochtigheid deed er nog een schepje bovenop. De vakantie verkeerde in afzien. Zittend onder een boom 100 km ten noorden van Houston nam ik mijn besluit: stoppen. Dat was een hele opluchting. In mijn gedachten zijn echter nog steeds twee losse eindjes blijven hangen. Die hoop ik straks aan elkaar te knopen.

Of ik niet een passender deel had kunnen kiezen? Ja, maar daar ben ik al geweest. Ik ben een statenlijstje aan het afwerken. Nog vijf. Dit wordt mijn elfde tocht. In Arizona ben ik nog niet geweest. Evenmin in Iowa, Arkansas, Alaska en Hawaii. Dat ‘geweest’ is natuurlijk maar beperkt en klinkt dus wat arrogant. Het staat er voor mijn statistiek. Van de vijftig Verenigde Staten zijn er acht kleiner dan Nederland. In die andere blijft nog veel te wezen over. Op de plaats waar de grenzen van Arizona, New Mexico, Colorado en Utah samenkomen (the four state corners) kun je even met handen en voeten in vier staten zijn tegelijk zijn…

 

Mannen, vrouwen

Omdat ik alleen fiets krijg ik nogal wat aandacht. Mannen willen andere dingen weten dan vrouwen. De laatsten vragen steevast Are you biking all by yourself? Ain’t that dangerous?! De mannen vragen naar afstanden, gemiddelden, pech. De een stopt voor je om een praatje te maken en heeft een bumpersticker met Share the road with bikers, de ander gaat naast je rijden en schreeuwt Get off the road! Een derde ziet in jou een dakloze zwerver voor wie je de hond loslaat, terwijl een vierde bij naderend onweer je uitnodigt voor de lunch.

De politie kijkt ook naar me, uit nieuwsgierigheid of beroepshalve. In Florida werd ik aangehouden met de vraag of ik Thomas Franklin was. Nee, laat maar eens uw identiteitsbewijs zien. De agent bestudeerde mijn paspoort dat hij ondanks de meertaligheid niet scheen te begrijpen dus hielp ik hem maar. Hij meldde het bureau dat ik niet de suspect was die ze zochten. Die Franklin had in enkele leegstaande huizen ingebroken en er geslapen. Net als ik fietste hij met een hoop bagage. So, you fit the description. Nu ik weer als normale burger werd gezien, kreeg ik een bekentenis en een raad. Dat fietsen van mij, dat zou hij ook wel eens willen doen. Maar ja, vrouw en kinderen he… Bij de volgende kruising kon ik maar beter niet rechts afslaan. Daar is een gevaarlijke neighborhood. Ik bedankte hem en vertelde dat ik enkele weken eerder alle stadsdelen (buroughs) van New York City had doorkruist. So, you know zei hij en ik zag hoe ik van gedoodverfde crimineel promoveerde tot bewonderde vakantieganger.

Ik groet u en hoop u de volgende keer te berichten van de andere kant van de grote plas.

Nog geen commentaren »

Nog geen commentaren.

RSS feed voor commentaren op dit bericht. TrackBack URL

Geef commentaar

Je moet aangelogd zijn om commentaar te plaatsen.