Wegnummering

Voor identificatie van een weg heb je veel gemak van een nummer. Een goed uitgewerkt systeem van wegnummers geeft je vaak de zekerheid op de weg te rijden die je ook op de kaart volgt. In Nederland zijn we vertrouwd met de A-wegen (rood, snelwegen) en de N-wegen (geel, provinciale wegen). Voor die fietser die de stilte zoekt, is meer nodig. Dat kennen we uit Frankrijk met zijn D-wegen (departementaal), die je de binnenlanden inbrengen. Lastig is alleen dat het nummer van deze wegen verandert bij de departements-grens. Daar staat weer tegenover dat zowel de wegnummerpaaltjes als de richtingaanwijzers zo vaak geplaatst zijn dat je in de regel weet waar je bent.

De grote provinciale wegen in China behouden ook in de volgende provincie hun nummer. In Mantsjoerije fietste ik over de G 102 (G staat voor guó = rijk, staat). Dat nummer zie je niet als je in de stad rijdt. Op de grote kruispunten staan de namen van de zijwegen. Je wordt niet door de stad geleid. In Shenyang (provincie Liaoning) heb ik vele malen naar de G 102 moeten vragen. Pas buiten de stad ben je weer back on track.

In de VS kun je aan de vorm van het bord of de afbeelding erop zien welke status de weg heeft: interstate (rijks-), state, county. In het laatste geval heb je ook te maken met wegletters. De ene staat doet het beter dan de andere. Bovendien geven de meeste borden ook de windrichting aan. Wie de weg vraagt, krijgt al gauw de vraag ‘Are you heading east or west?’ Die windrichting moet je wel groot zien. Gaat je route naar het westen, dan kan de actuele richting over vele kilometers noord zijn.

Makkelijk is ook, dat als in de VS twee wegen tijdelijk samenvallen de nummerborden in de berm ook dubbel zijn (vaak met kogelgaten erin). Dat is niet in alle landen zo en je zult er door eigen ervaring achter moeten komen hoe het zit.

Het beroemdste wegnummer in de VS is dat van Route 66, de oude weg van Chicago naar Los Angeles. Deze legendarische mother road, waarlangs velen naar het westen zijn getrokken is onsterfelijk gemaakt door tekstschrijver Bobby Troop en zanger Nat King Cole: Get your kicks on route 66 (1946). Door dit lied is de uitspraak ‘roet’ 66 (en niet ‘rout’) in zwang gekomen. Het is een oude betonweg en het kedeng-kedeng over de lassen maakt het wegdek herkenbaar. Fietsen over deze weg is saai, behalve waar oude behuizingen of resten ervan langs de weg staan of een deel is afgesloten dat met vegetatie is verwilderd. Soms ligt de nieuwe snelweg er direct naast en die is minder geaccidenteerd, terwijl jij de zoveelste helling beklimt. Van de stukken in Texas ( in de pan handle) en Oklahoma ben ik niet onder de indruk, maar het zou kunnen zijn dat het Harley-Davidson-volk het heel anders beleeft.

Erg populair bij Amerikaanse fietsers is de westelijke kustweg. De voorkeur is van noord naar zuid, met meer rugwind. Door Washington, Oregon en California hoef je alleen maar te letten op highway 101. De weg wijst zich vanzelf en kronkelt net als de Catalaanse kust nu eens hoog en dan weer laag. De frisse, maar vaak koude wind van de Stille Oceaan houdt je wel wakker.

Psychologisch aardig vind ik het, dat als je lange tijd een zelfde weg hebt gevolgd er tenslotte een bord met END is.

Nog geen commentaren »

Nog geen commentaren.

RSS feed voor commentaren op dit bericht. TrackBack URL

Geef commentaar

Je moet aangelogd zijn om commentaar te plaatsen.