WAYNE EN LACY

Vanaf Williamsport in Pennsylvania fiets ik langs de westelijke tak van de Susquehanna-rivier naar het zuiden. Mijn weg loopt tussen de rivier en de autosnelweg. Ik ben wat in ge­dachten en kijk meer naar het wegdek dan om me heen. Tussen Mon­toursville en Muncy zie ik een brief in de berm liggen. Een af­scheidsbrief van een jongeman die voor het laatst is gezien op de brug over de Susquehanna?

De brief is gericht aan Wayne E.Sobolesky in de Lycoming County Prison te Williamsport en verstuurd door Linda Statts uit Muncy. Tussen beide adressen het stempel met de Elvis Presley-tekst: Return to sender. Addressed not known. Datum stem­pel 10 april 1991. Het is die dag 7 juli. In de enve­lop twee beschreven velletjes en een grauw kringloopgevalletje met tekens die schrift moeten voorstellen. Ten slot­te een kleine foto: een kleutermeisje met feestjurk in een rieten stoe­ltje dat wat dommig de lens in kijkt. In de ruimte om haar heen is geen enkel voorwerp te zien. Een meer kosmische dan kosmeti­sche foto. Inspecteur Columbo in mij analyseert en deduceert. Vanwege de vele regen die dag moet de brief er hoogstens enkele uren gelegen hebben. Waarschijn­lijk weggegooid en niet weggewaaid en wel door een man. De foto van het meisje wijst daar op.

Ze heet Lacy en wordt 22 april vier jaar. Ze wil voor haar verjaardag een pop en een taart met een tijger erop. Ze blijkt een probleemkind: “Wayne, ze heeft jouw temperament en daar maak ik me zorgen over”, schrijft moeder Linda. Als ze haar zin niet krijgt smijt ze met wat met alles wat voor het grijpen ligt of ge­bruikt haar vuisten. Ook haar grootvader heeft ze onlangs gestompt. Een pak slaag helpt niet en ze besluit

“Ze is een vechtjas en van niemand trekt ze zich iets aan”. Na de slotgroet (“schrijf als je kan”) volgt een naschrift. Als hij zich wel eens blue voelt, moet hij maar aan haar denken. Ze kent hem alleen van een foto, maar er gaat geen dag voorbij zonder dat ze zegt I love my daddy. Alle vragen over haar vader heeft Linda eerlijk beantwoord. Daarom “Lach maar eens als je aan je kleine meid denkt!!”

Maanden na mijn vakantie kreeg de brief weer onder ogen. Met een begeleidend briefje heb ik hem geretourneerd. Na twee weken kwam er antwoord.

De gevangenis van de Lycoming County had de brief terugge­stuurd, omdat Wayne naar de staatsgevangenis was overplaatst. Hij moet die zomer vrijgelaten zijn, want Linda had hem en zijn nieuwe vrouw ontmoet bij een winkelcentrum eind augustus (maar dat moet een vergissing zijn), waarbij ze hem de brief alsnog had gegeven. Zijn vrouw heeft hem waarschijnlijk uit de auto gegooid, maar het kan de taal van een rivale zijn.

Linda is 39 jaar en heeft naast Lacy twee oudere zoons. Haar ex-man is gewelddadig, drinkt en gebruikt verdovende middelen en ik weet niet welke van deze werkwoorden in de verleden tijd moeten staan. Ze verricht (ongeschoold?) werk in de nachtdienst van een bedrijf voor medische middelen. Naast gedragsproblemen heeft Lacy ook gezondheidsklachten. Drie weken voor een blinde darm in het ziekenhuis. Kort daarna in aller ijl weer terug voor een acute astma-aanval en nu heeft ze een tumor bovenaan de wervelkolom. Haar vader had ze nog niet ontmoet. Moeder wil haar niet opzadelen met nog meer problemen, en laat het aan haar over of ze hem wil zien. Je vader hoeft niet te overlijden om een postuum kind te zijn.

Ter gelegenheid van Lacy’s vijfde verjaardag heb ik een felici­tatiebrief gestuurd en gevraagd hoe het met haar ging. Daarop is geen reactie gekomen.

 

Nog geen commentaren »

Nog geen commentaren.

RSS feed voor commentaren op dit bericht. TrackBack URL

Geef commentaar

Je moet aangelogd zijn om commentaar te plaatsen.