De weg van Cerro Sombrero (Chili) naar San Sebastián (Argentinië) op Tierra del Fuego staat op mijn kaart omschreven als “carretera principal (sin pavimento)”. Dat lijkt heel wat, maar het is een steenslagweg, waarop je fietsplezier verdampt. Het bord aan het begin “fin pavimento” brengt ellende en “inicio pavimento” verlossing. Daartussen 125 km bonken, hossen, stoten, trillen, rammelen. Met uitzondering van enkele goed te berijden stukken, waar je wel 20km/uur bereikt, is de weg bedekt met stenen variërend van kiezels tot keien ter grootte van aardappelen. Je aandacht is de hele dag gericht op de weg onmiddellijk voor je en wil je het landschap eens in je opnemen dan moet je stoppen. Op hellingen en in bochten is het vaak bar en boos. Het ergste is een hellingbocht die ook nog eens overdwars afloopt. Om niet in de greppel of naar de andere kant af te glijden, moet je voortdurend bijsturen en wat je voorwiel in al die stenen doet, heb je vaak niet onder controle. Je wordt gestuurd. Rij je met een te laag verzet en zet je flink aan, dan slipt je achterwiel. Mijn ervaring op de ripio is dat je met een iets hoger verzet wat comfortabeler rijdt. Het tempo is zo laag, dat als je onderuit dreigt te gaan je nog wel overeind blijft, terwijl je fiets neergaat.

Down hill is het helemaal oppassen. Laat je de fiets de vrije loop dat zie je gaten en keien te laat. Dat geldt in het bijzonder als verkeer passeert en je door de stofwolk de weg even niet ziet. Je stoot je band lek of erger. Sturen is dus (met je twee voortassen) zwaar. Je handen liggen niet losjes op het stuur, maar moeten voortdurend het stuur stevig in de greep hebben met als gevolg dat een zeurderige pijn opkruipt in de onderarmen en schouders. De pezen worden gevoelig. Kramp kan je deel zijn.Vaak pauzeren is de enige remedie.

Hoe harder auto´s en vrachtwagens rijden, hoe meer stof ze doen opwaaien. Aan de hoeveelheid kun je al op afstand de snelheid schatten. Een reusachtig aureool of een pluim alsof er een komeet komt aanrazen. Er waren chauffeurs die rekening met me hielden. Vier vrachtwagens kwamen bijna tot stilstand en dankbaar zwaaide ik de trucker toe. De meesten jakkeren gewoon door, want “we hebben zulke vreselijke haast…” Ook al houd ik mijn adem in, stof dringt door tot in mijn keel. Ik stop dus, houd mijn zakdoek voor neus en mond en neem na de wolk een slok water. Een Chinees mondkapje zou niet gek zijn. Tegen opspattend grint helpt het scherm dat op mijn helm zit. Omdat er weinig verkeer is kan ik het hele breedte van de weg gebruiken. Overdwarse manoeuvres zijn beperkt mogelijk, omdat je iedere keer weer door grint-rillen heen moet. Kan het nog erger? Ja, de wasborden.  Alsof al je organen meehossen. Laten we het maar positief formuleren: op een wasbord zijn lichaam en fietser in opperste harmonie!

Nog geen commentaren »

Nog geen commentaren.

RSS feed voor commentaren op dit bericht. TrackBack URL

Geef commentaar

Je moet aangelogd zijn om commentaar te plaatsen.