De weg was lang en heet. Ruta Nacional 3 loopt van Buenos Aires naar Ushuaia op Vuurland. Ik fietste van Viedma naar San Antonio Oeste en de temperatuur klom in de middag op tot bijna 40 graden. Ik was sinds een dag in Patagonië. In Viedma had ik een extra rustdag ingelast voor een bezoek aan een tandarts. Vulling kwijt, nieuwe erin. Die rustdag had me optimistisch gemaakt: in één dag San Antonio moest lukken. Op tijd op stap en gestaag doortrappen. ‘Stretches from one town to the next can be long and boring’, meldde mijn Lonely Planet-gids. Dat klopt. Het landschap was dor en monotoon. Enige afleiding boden de grote spinnen ter grootte van een handpalm op het wegdek.
Ik trapte en trapte. Het moet al na zessen geweest zijn, toen ik na een flauwe bocht een lange helling voor me zag. De zon scheen pal in mijn gezicht. Mijn kilometerteller stond op 127. Mijn adres voor die nacht zou kilometerpaal 1085 zijn. Achter wat heuveltjes zette ik mijn tentje op om wat uit het zicht van het vrachtverkeer te zijn. Koeien achter een hek sloegen me herkauwend gade. De dorst van de dag ging ’s nachts door en de volgende dag had ik nog maar één flesje over. Ik schatte de afstand naar San Antonio op 60 km en dus was mijn watervoorraad onvoldoende. Mijn hoop waren vrachtwagen-chauffeurs. Vaak hadden die naar me gezwaaid en getoeterd. Als er eentje nadert, dacht ik, steek ik mijn fles omhoog, non verbaal voor DORST. Er passeerde alleen maar vrachtwagengrut. Bestelwagentjes, kleine laadbakjes. Eentje vervoerde planten en struiken, maar chauffeurtje dacht zeker dat alleen planten water moesten hebben. In de verte naderde een grote vrachtwagencombinatie. Ik zwaaien met mijn flesje. Die raasde me voorbij, maar ik hoorde ineens remmen. Het hele geval kwam half in de berm tot stilstand. Ik terug. Een wit kenteken met “K” en een ronde sticker met “D” ernaast. Keulen! Het was een autobus van Das Rollende Hotel met van die claustrofobische slaapcabines in een even grote aanhanger erachter. De reisleider had het al begrepen en stapte uit met een grote fles mineraalwater. Ze hadden haast. Snel naar Buenos Aires en dan weer naar Ushuaia. Hartelijk zwaaien van achter de ramen. Veilleicht sehen wir uns wieder! Dat is niet gebeurd, maar vele malen in mijn herinnering bedanke ich mich herzlich! Gelaafd bereikte ik na 56 km San Antonio Oeste.

Jan Postema

Nog geen commentaren »

Nog geen commentaren.

RSS feed voor commentaren op dit bericht. TrackBack URL

Geef commentaar

Je moet aangelogd zijn om commentaar te plaatsen.