Lang geleden woonde ik op de rand van de Utrechtse heuvelrug en de uiterwaarden van de Rijn in een ouderwets dorpje. Kerk in het midden, huizen eromheen als gelovigen onder de kansel en een kasteel waar ooit ander gezag resideerde en de Duitse keizer enige tijd onderdak kreeg.  Ik maakte destijds vaak fietstochten over de rivierdijken. Vooral naar het oosten. De heuvels bij Nijmegen gaven me een onhollands gevoel, versterkt door de zachte g aldaar. Rivierdijken behoren tot de oude infrastructuur en zo’n klassieke stroom als de Rijn doet me denken aan de schepping, al weet ik niet of er in de hof van Eden een verkwikkend stroompje vloeide.
Eén van mijn tochten door de Verenigde Staten voerde langs de Mississippi. Van de bron in Minnesota tot de delta in Louisiana. Dat viel wat tegen. Je kunt je Europese beelden beter thuis laten. De mighty Mississippi zie je vaker niet dan wel en die mooie dijken zijn er nauwelijks.’We have a lot of dykes’, grapte een Amerikaan, maar dat bleken lesbiënnes. Het boottochtje vanuit Mark Twain’s Hannibal was om je te pletter te vervelen. Nee, dan Graceland van Presley. Altijd lief voor zijn moeder en vaak weer uit de dood opgestaan en gezien bij de Burger King door andere Emmaüs-gangers. Er liepen Limburgers rond die de r ook als een zachte g uitspraken. Ze hadden voor hun dgoomgeis gespaagd.
Van Memphis heb ik een Abstecher gemaakt naar Little Rock, waar Clinton ooit een kleinere scepter zwaaide. De dag dat Mississippi en ik weer samen waren, kreeg ik een religieuze ervaring. In de berm komt een man mij tegemoetjoggen. We stoppen voor een praatje. Hij loopt al tegen de 70 en houdt een kruis in zijn hand. Zelf geknutseld van speelgoedblokjes. Het beschermt en inspireert hem. Net als de Mormonen in Salt Lake City heeft hij niet de gemaakt spontane, maar de spontaan gemaakte vreugde van de gelovige in zijn gezicht. En maar lachen, en maar lachen en dat is niet goed voor mijn calvinistisch eczeem. Hij wil weten of ik ook wat met de Heer heb en ja, ik ben ook raised in the Lord, maar hoor niet meer tot de kudde die Hij zal leiden naar grazige weiden. Na wat beleefde woorden gaat hij zijns en ik mijns weegs.
Een half uur later stopt er een auto voor mij in de berm. De man van net, mét kruisje. Hij kan het niet verdragen, dat ik zonder bescherming van boven door Amerika fiets, want hij weet it’s always dangerous out there! Hij wil me in de berm tot de Heer brengen. In de hitte als een Johannes de Doper, zonder water uit de Jordaan. Omdat ik geen valse getuigenis mag afleggen, zeg ik nu maar onomwonden dat ik niets met zijn Lord heb en dat het wederzijds is. Ongeloof in zijn blik. Hij zal voor me bidden. En zo bereik ik veilig New Orleans.

Nog geen commentaren »

Nog geen commentaren.

RSS feed voor commentaren op dit bericht. TrackBack URL

Geef commentaar

Je moet aangelogd zijn om commentaar te plaatsen.