Vakantie betekent ook dat je nieuwe dingen beleeft. Nou die kregen we. Dat er in Cambodja lange rechte wegen zijn, had ik al gemeld. Zo zijn ze ook de afgelopen vier dagen gebleven. Nieuw waren de zandstormpjes die we over ons heen kregen. Het is hier kurkdroog en op de zanderige stukken van de weg verdwenen de vrachtwagens en bussen in hun eigen sluier van zand en stof uit het zicht.

Dat hebben we twee dagen meegemaakt. Je werd er dubbelbruin van. Er zijn hier dan ook bruine dorpen waar de kindertjes al stoflongen moeten hebben. Tot hoog in de palmen zit het stof. Koeien eten bruine bladeren. Een schilder die dit op doek wil zetten kan er onder zetten “Koe in monochroon dorp”. Met zo’n artistiek woord licht de zaak weer wat op.

Overigens gaat die lange rechte weg door een monotoon landschap dat iets van een savanne heeft met verspreid staande palmen. Daarop grazen magere koeien die nog als witte stipjes aan de horizon te zien zijn. Blijkbaar lopen ze op land waar ze niet meer als stukken rundvlees omhoog gaan. Op 20 km voor Siem Reap passeerden we de “demining unit 4” waaraan blijkens een tweede bord een opleidingsinstituut met Duitse hulp was toegevoegd.

Het complex lag 1800 m van de hoofdweg en het leek ons interessant daar een kijkje te nemen. Voor de detectie van mijnen werd gebruik gemaakt van ratten. Het was er echter een dooie bedoening. Er speelden twee jongetjes op de binnenplaats en een irritant blaffende hond zag ons liever verdwijnen. Alle deuren waren op slot. Bij het opleidingsinstituut keken we door de ramen, maar we hadden niet de indruk dat daar veel om ging. Ik liep om het gebouw heen. Onder een afdak zat een grote boeddha in de lotushouding het lot van het land te overpeinzen.

Nog even wat over die koeien. We lunchten in een provinciegat, waar een kleine kudde koeien door de hoofdstraat slenterde. We zaten aan een tafeltje onder een doeken luifel. Die koeien dreigden tussen de tafeltjes door te gaan lopen. Dat leek me wel komisch. Dat was nog eens wat anders dan kippen, honden en katten langs je voeten. De eigenaar joeg ze weg. Dat was het enige wat hij deed. Het werk van de eettent liet hij over aan de vrouwen. Dat zie je wel vaker hier. Meneer zit op zijn krent en koeieneert de vrouwen met gesnauw.

Bij de nadering van Siem Reap (de naam betekent “de Siamees verslagen”) reden we onder de kronen van prachtige grote loofbomen.

Het deed Europees aan. In het centrum weer de vertrouwde drukte, maar zonder dat Vietnamese ADHD-getoeter. Het is lastig zoeken in een stad waar de straatnaamborden schaars zijn. Het adres dat we zochten konden zelfs na veel gevraag niet vinden, dus namen we onze intrek in iets dat ons wel aardig leek. Het was een “villa hotel” met een “integrated boutique experience”. Je kunt er kunstzinnige dingen kopen en ach hoe mooi kunnen woorden zijn.

Het wemelt hier van de Westerse toeristen. Ze willen allemaal die tempels zien, de trots van Cambodja. Volgens de reisgids uniek “on the planet”. Ook vanuit Phnom Penh is een dagje Angkor Wat mogelijk. Het vliegtuig doet er maar 40 minuten over. Wij gaan er op de fiets naar toe. Zonder deze ‘experience’ hebben we dit land niet “gedaan”.

 

Later op de middag hebben we in het hotelrestaurant geluncht. Mijn reisgenote koos voor een Italiaans menu. Ik zei dat ik iets “Hollands” nam: nasi goreng. Dat is Indonesisch hoor! Ik vond dat eigenlijk ook wel amusant. Niet alleen onze lieve Heer, maar ook Montezuma straft onmiddellijk… Details overbodig.

Siem Reap, Cambodja, 25 januari 2015