Op de dag dat we Saigon verlieten, brachten we de middag door op het platte land. We maakten een omweg om de tunnels van Cu Chi te bezoeken. Het zijn meer onderaardse gangen die door de Vietcong waren gegraven tijdens de Vietnamoorlog. Het stelsel was zeer uitgebreid, had drie niveaus en strekte zich uit van Saigon tot aan de Cambodjaanse grens. Bovengronds waren er dorpen en gemeenschappen die de zijde van de Vietcong hadden gekozen en daartussen zaten de Zuid-Vietnamezen en de Amerikanen. Met hun onderwereld kon de VC de communicatie met boven onderhouden.

De Amerikanen hebben met alle mogelijke middelen die onderwereld vergeefs proberen te verdelgen. Met brandbommen, granaten, ontbladeringsmiddelen en napalm. Mogelijk is bij een van die acties de wereldberoemde persfoto gemaakt van Kim Phuc, het naakte meisje dat de oorlogsfotograaf tegemoet rende na een Amerikaanse napalm aanval.

Dat was bij de plaats Trang Bang aan de weg van Saigon naar Cambodja. In diezelfde plaats waar we overnachtten, heb ik de volgende morgen enkele mensen die foto laten zien. Geen herkenning. Het ligt al weer lang achter ons en wat wij wereldberoemd vinden is uiteraard uit ons Westers perspectief. Cu Chi ligt nabij de Saigonrivier waarop vele waterplanten dagelijks met het getij heen en weer drijven. De planten vormen voor het oog compacte eilandjes met waterhyacinten. Dat geruisloze voorbijschuiven markeert de stilte op een aangename manier.

Het eerste wat ons opviel na een ietwat chaotische grenspassage, was dat het in Cambodja rustiger is. Een brede weg door een nog breder landschap. Dorre velden en minder sawahs dan in Vietnam. De weg had lange rechte stukken met slechts af en toe een flauwe bocht. Nogal saai. Aardige onderbrekingen waren de ontmoetingen met collega fietsers. Een Chinees uit Xian, de stad van het terracotta leger, een Japanner uit Osaka met de mooie naam Mino Yusuke (achternaam/voornaam) en de Amerikaan Lucas uit Philadelphia. Met de IJslander in ons eerste hotel in Cambodja zijn we gekomen op 16 fietsers ontmoet op onze reis.
Het werd daar in ons tweede land pas interessant bij de oversteek van de Mekong, de machtige stroom uit de bergen van Laos. Je eerste indruk is dat het bij de pont een bende is, maar dat was niet zo. Snel werden telkens drie pontveren geladen en gelost. We stonden met honderden scooters in een soort wachtkamer. Toen de hekken werden geopend, was het zaak snel naar beneden te rijden om een plaats aan boord te krijgen. Daar stonden we dan mannetje aan mannetje en daartussen gingen vrouwen met allerlei handel tussen door.

 

Toen we aan de overkant waren was de schemering begonnen en we vonden een guesthouse, waar de exploitant ons probeerde te tillen door de volgende ochtend te beweren dat we de maaltijd van de vorige avond nog niet hadden betaald. We hebben botweg zijn wens geweigerd. Dat guesthouse heette overigens Phnom Pech…
De Amerikaan had ons al gewaarschuwd: de buitenwijken van Phnom Penh zijn “horrible”. Inderdaad, wegaanleg met alle stof en gestuif van dien. Eenmaal in het centrum word je getrakteerd op brede boulevards en behoorlijke richtingaanwijzers. Het koninklijke paleis is er niet ver vandaan. Ook hier was het verkeer rustiger dan in Saigon. Ons hotel ligt bij de samenloop van de Mekong en de Tonle Sap en we hebben met belangstelling het pontverkeer hier bekeken.

 

Vandaag brachten we een bezoek aan de “Killing Fields”, meervoud, hoewel het er hier maar een is. Er zijn in dit land honderden killing fields geweest. Pol Pot, broeder nummer 1, heeft met zijn partijkornuiten zijn land willen leiden naar het zuivere en vredige plattelandsleven, maar oefende een wat hier officieel een “genocidal regime” uit waaraan door Vietnam in 1979 een einde werd gemaakt. Pas eind jaren ’90 werd begonnen met de voorbereiding van strafprocessen tegen de kopstukken.

Bij een bezoek aan die Killing Fields ontkom je niet aan gruwelijke details. Er staat een prachtige loofboom met schuine stam waaruit sterke lange takken zijn gegroeid en waarover vogels trippelen. Op de stam hangen vele kleurige armbandjes want daarop werden kinderen doodgeslagen. Kogelgebrek. Naast de boom het massagraf. Misschien is die boom ook een “boom der kennis” zoals in het bijbelse paradijs. Die boom maakt ons wederom bewust van goed en kwaad in de mens.
Phnom Penh, Cambodja 20 januari 2015

Nog geen commentaren »

Nog geen commentaren.

RSS feed voor commentaren op dit bericht. TrackBack URL

Geef commentaar

Je moet aangelogd zijn om commentaar te plaatsen.