We zijn gisteren het oostelijkste punt van het Vietnamese vasteland gepasseerd. Dat ging niet ongemerkt, want er ligt een pas. Je klim wordt zoals meestal beloond met fraaie uitzichten, ditmaal over de zee. Bijkomende vreugde was het verbeterende weer. Warmte alom. Bij afdaling ontmoetten we Eric en Penny Jansen uit Seattle. Net als wij hadden ze het Tsjechische stel dat we aan het begin van onze tocht leerden kennen, ontmoet. Met deze Amerikanen hebben we die dag weinig gefietst, maar wel samen de lunch en het avondmaal gebruikt. De grootvader van Eric kwam uit het Nederlands-Duitse grensgebied. Eric zelf werd geboren in Quebec en heeft zich later tot Amerikaan laten naturaliseren. Ze waren al in Laos en Thailand geweest, waar ze beiden een flinke voedselvergiftiging hadden opgelopen. Enigszins bezorgd heb ik nog gevraagd of ze nog aan de “medication” voor malaria hadden gedacht. Eigenlijk niet, nee… In Thailand hadden ze vier keer Nederlandse fietsparen ontmoet. Die hadden allen van die handige kleine boekjes op de stuurtas met een hele nuttige routebeschrijving. Ze hoefden thuis niets te lezen; het boekje was voldoende. “Isn’t that great!” Kwam dat soms van Asian Way of Life? Nee, dat wisten ze niet. Tijdens de lunch een boekje laten zien. “That’s the one”. Bij het Hooglandse reisbureau hadden ook wij de vlucht geboekt. Tijdens de lunch deed Eric me een beetje denken aan Zoef de Haas. Snel eten en weer verder. Buiten kon hij op zijn i-phone Ninh Hoa niet vinden. Zal ik mijn kaart er even bij halen. No, no, zonder lachen. Ik haalde de kaart uit mijn rugzakje en Eric kon aan de hand van die kaart de plaatsnaam juist spellen. Zijn vrouw liet hem maar begaan. Ze had dit al eerder meegemaakt. Toen die avond in Ninh Hoa er een gekko over de hotelkamermuur schoot en zich achter het tv-scherm verborg, vroeg ik me af of we nou eigenlijk al in de tropen waren. Waren we zonder het te weten al de kreeftskeerkring overgegaan? Internet en een wereldkaart in een koffiehuis gaven duidelijkheid. Vietnam ligt onder de keerkring. Een beeje onnozel voelde ik me wel. Net zoals in een Betuws dorpje waar ik eens opmerkte dat het de bloesem ook niet erg opschoot. Ik had maar paar boompjes in bloei gezien. “Meneer, die bloeitijd is al lang voorbij…” Bij binnenkomst van Nha Trang merk je onmiddellijk dat het een geliefde toeristenstad is. Zodra je stopt komt er een snorder op je af die bijna letterlijk met zijn scooter om je heen draait. Die schud je niet snel van je af. Je zegt twee keer nee en je negeert hem maar hij gaat je gewoon achtervolgen. Heel irritant. Nha Trang is een populaire badplaats met een strand van zeven kilometer dat vooral door Russen wordt bevolkt. Poetin-typen onder de mannen, vrouwen met rood verbrande gezichten jengelende kinderen achter zich aantrekkend.

De Vietnamezen zien er ineens nog slanker uit. Dit is dus Marbella. Gelukkig ligt ons hotel niet dicht aan zee. In Quy Nhon was dat wel het geval. Mijn reisgenote had om een kamer aan de zeezijde gevraagd. Balkon, mooi uitzicht. Omdat ze enig sanatoriumgedrag vertoont gingen de ramen en de balkondeur open. De donderbeuk van de branding kwam de kamer in. Doffe slagen als was er een orkaan die telkens ergens een dak van een huis afrukte. Daar word ik heel onrustig van. Thuis heb ik een tekening van Peter van Straaten van een man aan het strand die aan zijn vriendin vraagt ” Maakt die zee altijd zo’n teringherrie?’ Later hebben we die branding grotendeels buiten de deur kunnen houden. Voor de reis heb ik twee boeken meegenomen. Door het eerste ben ik heen, maar ik weet nu al welke stukken ik ga herlezen. Ik las “Allemaal gelogen” van F.Springer. Daarin maakt hij de opmerking “Je moet altijd heel zorgvuldig je reisbibliotheekje samenstellen.” Het toeval wil dat ik dat een beetje in Springers geest heb gedaan. Hij merkt op dat een schrijver maar een keer in zijn leven een perfect boek schrijft en noemt enkele voorbeelden. Oa. Fontanes “Effie Briest” (1895). Dat is mijn tweede boek dat al meer dan twee jaar in mijn kast heeft gestaan. Omdat het in oorspronkelijk Duits is, leest het langzamer, dus kan ik voorlopig wel even voort met “Landedelfraulein” Effie.

 

Nha Trang, Vietnam 5 december 2015

 

 

Nog geen commentaren »

Nog geen commentaren.

RSS feed voor commentaren op dit bericht. TrackBack URL

Geef commentaar

Je moet aangelogd zijn om commentaar te plaatsen.