Voor vertrek uit Nederland hebben velen me gevraagd of we niet veel regen zouden krijgen. Met gepaste zelfverzekerdheid verklaarde ik dan dat er van regen geen sprake zou zijn, daar de droge moesson was aangevangen en dat werd door reisgidsen die de ” beste reistijd” noemen bevestigd. Geen centje pijn dus. Hoe naief kan een mens zijn…

We hebben een week regen achter de rug. Grauwe zwerken waaruit het aanhoudend miezert of regent. Geen tropische plensbuiten maar genoeg om ervoor te zorgen dat je aandacht alleen maar op de weg gericht is. Vele plassen op de weg waar je door heen moet als er verkeer van achteren nadert, maar waar je wel aan kunt zien of er gaten onder water zitten. Langs de weg staan ook vrouwen in andere plassen, in het water van de rijstakkers waar ze de jonge rijstplantjes in de modderige bodem steken. Gebukt en dat uren lang.

Puntige hoed (“hon” in het Vietnamees) en lange plastic regenjas. Vaak zien we ook buffels (van die Saidjah-en Adinda-karbouwen) door de rijstvelden ploeteren, maar ik denk dat het met hun vrijheid na de aanplant wel gebeurd is.

In Hue hebben we de “Verboden purperen stad” bezocht. De residentie van het keizerrijk van 1800 – 1945. Het was eerder een rijkje met een keizertje. Het ommuurde complex maakt een bescheiden en sobere indruk. De schemerige troonzaal is een zuilenhal (waar het lekte) met midden in een gedecoreerde stoel op een verhoging waarop de keizerlijke kont nederdaalde. Zeg maar kontje, want we zitten in Vietnam vaak op kleuterstoeltjes langs de weg te eten. Ben je dat gebouw door dan heb je het eigenlijk wel gehad. Veel van de gebouwen erachter zijn deels gerestaureerd en er is ook veel rommel.

Het interessantst zijn de foto’s in een hal rechts. De keizerlijke familie, de vrouwen en de concubines, de eunuchen, de hofdignitarissen, de zegels en meer keizerlijk spul. Er was ook een hotemetoot met lange nagels. Zijn linkerhand met nagels van 12 tot 15 cm ziet er uit als een landbouwwerktuig, een greep of.

Bij het verlaten van Hue sloot een Chinese fietser zich bij ons aan. Boven op zijn bagage een blinkende wok. Hij is die dag met ons opgetrokken. Ik heb nog gevraagd naar zijn “kostbare’ familienaam, maar verzuimd deze te noteren. Omdat op zijn shirt in grote letters Discovery staat heb ik hem (even in woordenboek gekeken) Mr. Faxian gedoopt. Hij kwam uit Peking en had blijkens een kaartje een indrukwekkend reisplan. Door centraal Azie naar Europa, doorsteken naar Noord-Afrika en dan naar de VS. Zijn  Engelse woordenschat was op een hand te tellen. Hij had die dag geen geluk. Twee keer een lekke achterband. De eerste samen op de weg gefikst, de tweede laten repareren bij een fietsenmaker onderaan de weg. Dat fietsenmannetje gebruikte een elektrische schuurmachine om de lekplek voor het plakken op te ruwen. De band explodeerde toen hij de lucht erin joeg. Band naar de kloten dus.

We kwamen deze dag nog andere fietsers tegen. Een Engels stel dat Azie had doorkruist en al negentien maanden onderweg was. Bij de beklimming van twee kleine bergpassen raakten ze uit zicht. Weer iets verder een ontmoeting met een drietal uit Thailand, allen vaardig in het Engels.

Die twee pasjes hebben ons op het verkeerde been gezet. De derde zou ook wel een kleintje zijn en Danang zou gauw in het verschiet komen. Alweer, hoe naief kan een mens zijn. De weg bracht ons steeds verder boven de zee. Prachtige uitzichten die al gauw verdwenen door de duisternis. Na 80 km trappen nog een pas nemen is geen sinecure. Op de pashoogte kreeg ik van Faxian zijn headsetlamp te leen. Met een sterke lichtstraal kon ik het wegdek bij de afdaling goed in de gaten houden. Met een kleine hoofdbeweging was een bocht goed te overzien. We zagen Danang in de diepte liggen en als vogels zeilden we de vallei in.

Faxian was correct en bescheiden. Bij zijn lekke banden prevelde hij vele sorry’s. We overnachtten in een voorstad van Danang. De volgende ochtend afscheid van onze Pekinees. Mogelijk reikte zijn budget niet zo ver als gewenst.

De nieuwe dag weer regen. Fietsen en tegen beter weten in hopen dat het droog wordt. In ons hotel in Tam Ky met Engels, het woordenboek en gebaren geprobeerd duidelijke te maken dat we onze natte kleren in een droogtrommel wilden hebben. Het Vietnamese kwartje wilde maar niet vallen. Wat we vreesden gebeurde. De natte kleding die we de volgende ochtend afgaven werden gewoon gewassen en daarna te drogen gehangen. Ik maakte met gebaren duidelijk dat die was de trommel in moest. Niet begrijpende blikken. Toen heb ik zelf de was er maar ingepropt. Het liepe al tegen twaalven en we wilden weg. Eenmaal onderweg brak de zon door en de horizon trok zich terug naar de verten.

Quang Ngai, Vietnam 31 december 2014