Onze ” tweede start” uit Hanoi zou je wel vliegend mogen noemen. In drie dagen hebben we 300 km afgelegd. Geen lange hellingen door de bergen, maar een grotendeels vlakke weg pal naar het zuiden, dus in de lengterichting van het land. Twee dagen ervan brachten ons aangenaam warm voorjaarsweer en we hadden dan ook de zon pal in het gezicht. De nachten hier zijn aan de koele kant. Het is voor ons zaak om rond vijf uur in de middag op de plaats van bestemming te zijn. De duisternis valt snel in en straatverlichting is er buiten de dorpen niet, terwijl in grotere plaatsen de straatverlichting deels van reclames komt. Het wegdek zorgt wel eens voor verrassingen, ook een reden om de donkere uren te mijden.

Hoe zit het met het landschap? Wel, geachte lezer, daar zullen we het even uitvoerig over moeten hebben. Het lijkt erop alsof je hier in Vietnam de hele dag in de bebouwde kom rijdt. Slechts nu en dan denk je door een landelijk gebied te fietsen. Ik heb enig cyclo-geografisch onderzoek verricht. Bij veel dorpen ligt achter de huizen akker- en weideland. Dat reikt niet zo ver, want op twee of drie kilometer zie je weer huizen. Aardig is dat er op afstand veel kerken te zien zijn en dat geeft weer een Hollandse indruk. Net als de kerkjes van Lienden, Ommen, Kesteren of zo.

Volgens de sociogeograaf is er veel landelijkheid, maar vanuit de fietser die de weg beleeft aanzienlijk minder. Als criterium had ik het volgende bedacht. Tussen twee bebouwde kommen is de weg minstens vijf kilometer links en rechts onbebouwd. Geen aaneengesloten huizen of andere bouwsels. Wel landerijen of bossen en bergen. Die vijf kilometer is gebaseerd op een uur wandelen. Met deze norm hebben we slechts twee keer en nog wel alleen vandaag landelijkheid beleefd. Vreemd is dat niet. De weg van noord naar zuid is een oude (al uit de 19e eeuw) en heeft in de loop der jaren veel bewoning en bedrijvigheid aangetrokken. Daar hebben de Amerikaanse bombardementen niets aan kunnen veranderen.

Slechts vandaag hadden we het gevoel dat we in een enigszins ander Vietnam reden. Het werd wat rustiger, al bleef het soms snerpend geclaxonneer in de dorpen en steden het zelfde.

Overal zijn bouwwerkzaamheden aan de gang. Bij de huizen wordt vaak het cement op het asfalt van de straat aangemaakt. Een heuveltje met een kuiltje waarin water wordt gegoten (net als de jus bij boerenkool) en dan worden water en zand gemengd. Net als in China zie je restanten daarvan op het wegdek en daar hobbel je dan als fietser overheen. Maar er zijn ook grotere zaken. Betonnen goten langs de weg, nieuwe wegen, viaducten. Asfalteermachines op volle toeren. De Vietnamese economie lijkt booming.

Het is gewoonte om Vietnamese overledenen geld mee te geven op hun laatste reis. Daarvoor is veel nepgeld in de handel. Die blijven niet altijd bij de graven liggen. De wind waait ze weg. Merkwaardig is dat daar ook dollarbiljetten tussen zitten met de beeltenis van Benjamin Franklin. De dong is niet veel waard. Met een dollarbiljet heb je al gauw 21.000 dong. De keuze zal veeleer praktisch zijn dan ideologisch. Nog steeds horen we mensen ons groeten. Brommers houden even in om ons bij het passeren te begroeten en hup daar spoeden ze zich weer verder.

Iedere keer weer kun je je verbazen over de vrachten die met een brommer/scooter worden vervoerd. Een interessante is het varken. De berijder heeft achter zijn kont een lange plank dwars over de zitting. Die heeft-ie voorzien van een soort hekwerk in de lengte. Daarop heeft hij het varken op zijn rug gelegd. Het beest is daardoor bijna geheel geparalyseerd. Als de brommer voorbij rijdt denk je dat het beest al dood is, maar de vergeefse bewegingen zich op te richten laten anders zien.

We weten dat we langs de kust rijden. In de verte ligt de Golf van Tonkin. Daarvan hebben we nog geen glimp gezien. Vinh is een redelijk grote stad aan zee en we verwachten de komende dagen dan ook “sur mer”  te fietsen.

Vinh, 20 december 2014