Vier dagen zult gij fietsen en den vijfden dagh rusten.Twee dagen door de vlakte, twee door de bergen. In de dorpen klinkt van alle kanten “hallo!” Van kinderen vooral, maar ook van bouwvakkers van de steigers. De dorpen tussen Hanoi en Hao Binh bestaan voornamelijk uit lintbebouwing en op de hoofdweg is geen maximumsnelheid. Alles scheurt er maar over heen. De droge moesson heeft als nadeel dat het erg stoffig is, vooral daar waar aan de weg gewerkt wordt. Voor een hoofdweg is de kwaliteit soms slecht.

Alle handel en bedrijvigheid is aan de straat. Geklop, gezaag, dampen. Veel vrouwen met hun mandarijnen, uien, groentes aan de rand van de weg. Mannen die vele vierkante meters hebben bedekt met een zeil met daarop honderden schoenen uitgestald. Het kleine transport interessant. De lading die op fiets en scooter is aangebracht is technisch knap in balans en dat die twee meter breed is, zijn ze hier gewend.

Onze route Hanoi uit hadden we goed voorbereid. Op de dag van vertrek was om een meer vlakbij een wielerronde dus moesten we afwijken van de route die we in ons hoofd hadden. Toch nog maar eens op het plattegrondje kijken. Ik haal hem uit mijn rugzakje. Voorlopig rechtdoor. Als we het station passeren, voel ik niet de vertrouwde druk op mijn schouders. Waar is mijn rugzakje?! Op straat laten liggen. Met paspoort, creditcards, portemonnee. Ik zal de lezer de krachttermen waarmee ik me zelf verwenste besparen. In een flits zie de hele aanstormende ellende voor je: ambassade, politie, bank. Hotel gebeld. Slechte verbinding, even slecht Engels. Terug naar de plek van verlies. Vanwege eenrichtingverkeer opnieuw zoeken naar de weg . De straatnamen komen je nog vreemder voor, maar het was bij de kruising van Trang Thi en Quang Trung. Daar aangekomen zagen we een oud vrouwtje op ons toekomen terwijl ze mijn rugzakje omhoog hield.

Ze zat daar op een stoeltje en verkocht sigaretten. Niet zij maar een andere vrouw had mijn  rukzakje gezien en ons  verder zien rijden. Het sigarettenvrouwtje had hem in beheer gekregen in de veronderstelling dat die fietsers wel zouden terug komen. Dat alles wisten we dankzij een medewerkster van ons hotel die aan was komen snellen. Vindersloon werd pertinent geweigerd. De hotelmedewerkster raadde ons aan 100.000 dong te geven. Het kostte ook haar moeite het vrouwtje te overtuigen. De echte vindster verdween uit beeld. Na een vloed van verbale en fysieke dankbetuigingen was het tijd verder te gaan.

Van Hao Binh naar Mai Chau kregen we  twee hellingen. De tweede was 14 km met een stijgingspercentage van 7 tot 10%.

Dat was wel even zweten. Vaak pauzeren en uithijgen. Reisgenote Aggie liep veel. Als ik verderop stilstond en naar beneden keek had ik met haar te doen. Kort voor de schemering inzette misten we een afslag en we zouden uiteindelijk in het donker een stuk verkeerd rijden. Aggie maakte verblind als ze was door licht van een vrachtwagen een val, waarbij ook haar ketting er afliep. Het bleef gelukkig bi j een schaafwond op de wang en een kapotte lip. Behulpzame Vietnamezen hielpen met die ketting en brachten ons naar Mai Chau. We overnachtten bij particulieren. Tijd om te denken. De volgende dag zou de klim 26 km zijn. Het bergland in Láos zet zich nog vele dagen voort… Kortom, ik heb voorgesteld de bergen uit te gaan, terug naar Hanoi en langs de kust naar het zuiden. Morgen maken we een tweede start.