Vrijdag (30/8) zijn we de Gele Rivier overgestoken of eigenlijk overgevlogen, want twee vrachtwagens brachten ons via de hoge brug naar de overkant. In de ene alle bagage achter de chauffeur in de andere de fietsen op de berg zand in de laadbak. Wat er precies met de weg die we volgden aan de hand was, weet ik niet. De informatieverschaffing van Xiao Mei is bedroevend slecht. We moesten door vier controleposten en daarbij bleek voordringen het parool. Dat gaat heel openlijk met een getoeter van jewelste. De spiegels van onze wagen raakten die van een truck. Ramen open gedraaid, een fikse scheldpartij en weer vijf meter verder. Aan de overkant waren we in de volgende provincie: Shanxi. De vorige was Shaanxi. Het spellingsverschil berust op het toonsverschil en dus hebben Shaan en Shan ook verschillende karakters.

We rijden soms wegen met een grauwheid waarvan ik altijd dacht dat de oude DDR er het patent op had. De Chinese wegen overtreffen ze. Daar komt nog bij dat het meeste verkeer uit vrachtwagens bestaat met rammelende en kletterende opleggers. Op de eerste middag in Shanxi heb ik een kleine telling gehouden: 189 passeerden ons in een half uur, dus 6 per minuut. Bovendien stoppen ze voor de richels (bumps) op het wegdek. Dan moet je je om een kleine file heen wurmen, waarna ze je op nieuw van van verse uitlaatwalmen voorzien.

Toen we Yan’an verlieten was het regenachig weer. Tegen het middag uur zaten de fietsen onder de modder. Ik zag langs de weg een vrouw een vrachtwagen schoonspuiten. Of ze dat hogedrukding ook even op mijn fiets wilde richten. Mijn fiets herrees glanzend uit zijn modder. De anderen waren me vooruit en Xiao Mei die alles wil weten en onder controle wil hebben, wilde even later weten hoe mijn fiets zo schoon was geworden. We waren toen bij een eethuisje waar de dames met een tuinslang in de weer waren. Dat huisje had een vlakte voor de deur waar vrachtwagens konden parkeren. Nu het grootste deel een modderzooi was, bleven de klanten weg. Als fietser moet je ervoor zorgen dat je wielen er niet in die kleeftroep komen. Letterlijk na een omwenteling zitten ze vast bij spatbord en remmen.

Gisteren een record: 123 km. Het was voor Da Mei te veel en ze was ons met de bus vooruit gereisd naar Lanxian. Pas in de middag waren we van dat vrachtwagengedonder af en konden we genieten van de brede vallei, waar zelfs bloemen langs de weg stonden. We hebben ruim 1700 km afgelegd en ook de koelte in de ochtend doet voelen dat we al bijna op de helft van onze tocht zitten. Bij aankomst in Lanxian mijn eerste lekke band. Tussen wastafel en toiletpot een nieuwe binnenband er op en de oude geplakt.

Ik groet u uit zonnig Lanxian.